Reisverhaal «The Red Centre»

My First Trip... | Australië | 0 Reacties 16 Mei 2023 - Laatste Aanpassing 16 Mei 2023

Uluru is behalve een prachtige geologische tache de beauté van Moeder Natuur vooral een verhaal. Het is wat de Bijbel is voor de christenen, de Kaaba is voor de moslims, de Klaagmuur voor de joden. In deze gigantische monoliet zit héél de cultuurgeschiedenis van de Anangu Aboriginals vervat. Om dit te begrijpen moet je je causaal, wetenschappelijke Westerse bril afzetten en proberen om de werkelijkheid vanuit een animistisch holistische natuurvisie te bekijken. Elk hol, elke spleet, elke waterbron of steenverkleuring in de rots verwijst wel naar een element uit de mythologische geschiedenis van de Aboriginals. Al is het woord ‘geschiedenis’ in die context niet helemaal correct. Voor de Aboriginals bestaat er enkel een tijdloze dimensie van geestelijke voorouders en (geloofs)verhalen. Deze Droomtijd staat niet ‘boven’ of ‘naast’ de werkelijke tijd maar is ermee verbonden. Droom en realiteit zijn in die zin versmolten met elkaar waarbij de droom de werkelijkheid bepaalt en vise versa. Het raakpunt tussen deze verweven entiteiten bestaat uit (mythische) natuurelementen zoals de Lungkata (hagedisman), Kuniya (pythonvrouw), Mala (wallaby), Mutitjulu (een waterbron), de Malu (kangoeroe), de wind…..Causaliteit en chronologie hebben in dit denken geen betekenis. Alles (Droomtijd & Werkelijkheid) vormt één geheel. De mens is bijgevolg één met de Natuur. De kunst bestaat er dus in om als Europese toerist vanuit dit perspectief naar Uluru te kijken. Iets wat gezien de magische, overweldigende context van dit schitterende natuurfenomeen niet eens zo heel erg moeilijk was. Vandaag deden we de basewalk. Een wandeling van 11 km rond Ayers Rock. Pas wanneer je aan de voet van deze steen staat besef je hoe groot dat ding wel is. Echt fenomenaal! En die kleuren. De roestbruine bovenaardse rotsformatie in het geelgroene vegetatiedecor en dat met een staalblauwe hemel op de achtergrond. Prachtig! Overal langs de wandeling stonden er infobordjes waarop de verhalen stonden die in de rots te ‘lezen’ vielen. Enkele spelonken in de steen waren woon-of werkplaatsen van de Aboriginals en sommigen waren met muurschilderingen versierd. Behalve een grote natuurwaarde had deze rondwandeling voor ons nog een veel boeiendere culturele betekenis. Ze leerde ons immers om het denkpatroon van de Aboriginals beter te begrijpen. Vanuit hun animistisch gedachtengoed werd het voor ons veel duidelijker waarom ze als gemeenschap zo blij waren toen het beklimmen van Uluru verboden werd (en terecht!). Een doopvont dient immers ook niet om uit te drinken en je wandelt de moskee niet binnen met je vuile botten aan. Ook achter het verbod om op bepaalde plekken foto’s te nemen zat -vanuit hun denkwijze- een heldere gedachte. Op deze plaatsen (werkelijkheid) konden weer verhalen (droomtijd) ‘gelezen’ worden die onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn. Als je nu een foto neemt van zo’n plek en je bekijkt deze afbeelding op een andere plaats dan ruk je die eenheid uit elkaar. De ‘kracht’ van wat je vertelt hangt af van de plaats waar je het zegt. Boeiend en verhelderend. In die zin denken we nu ook beter te snappen waarom we de indruk hebben dat de Aboriginals zo moeilijk aarden in onze huidige samenleving. Het doet ons allemaal een beetje denken aan het tragische verhaal van orka Keiko uit Free Willy. Dit dier werd rond Ijsland gevangen genomen om daarna jaren in een veel te klein aquarium allerhande mensenkunstjes te moeten opvoeren. Na voortschrijdend inzicht werd het dier met de beste bedoeling terug in zee vrijgelaten. Daar echter bezweek het arme beest net door deze herwonnen vrijheid omdat het verleerd was om in het wild te overleven. De Aboriginals leefden gedurende tienduizend jaar in hun complexe natuurgedachtenwereld toen ze door de blanke kolonisten in de agressieve kooi van hun ‘beschavingsdenken’ gevangengenomen werden. Nu zovele jaren later probeert de Australische regering deze historische fout met de beste bedoeling weer recht te trekken. Wij hebben hier in Kangoeroeland namelijk niet de indruk dat men de Aboriginals links laat liggen. Integendeel, overal waar je infoborden ziet wordt er met veel respect over hun cultuur geschreven. Het tragische zit hem volgens ons in het feit dat ze als gemeenschap enorm worstelen met hun huidige plaats en identiteit. Door hun specifieke denkpatroon voelden ze zich nooit comfortabel in het Westerse gedachtengoed maar door de foie gras-wijze waarmee ze deze visie in hun strot geramd kregen hebben ze een heel groot deel van hun natuurdenkskills verloren waardoor ze onmogelijk terug kunnen keren naar hun traditionele manier van leven. Een beetje zoals de (zoutwater)krokodil…vis noch vlees. Met dat verschil echter dat die beesten wel nog stevig van zich af kunnen bijten. Alcohol en drug behoren namelijk, in tragische tegenstelling tot heel wat Aboriginals, niet tot hun dieet.

Gisterenavond hadden we het aperitief en het diner van ons leven! We genoten eerst van een chipje, een nootje en een drankje tijdens de zonsondergang bij Uluru om vervolgens nog samen een sunseteitje te eten. Prachtig om de kleuren van de rots elke minuut te zien veranderen. Een ‘paardenoog’ heeft nog nooit zo ‘mooi’ gesmaakt als toen! Vandaag bezochten we de andere rotsformatie die je hier in het Nationaal park kunt gaan bewonderen. Kata Tjuta, wat meerdere hoofden betekent ligt zo’n vijfentwintig kilometer van Ayers Rock verwijderd en bestaat uit 36 steenbobbels met dezelfde kleurenpracht als neefje Uluru. Waar de megamonoliet echter uit zandsteen bestaat zijn de bubbels van Kata een conglomeraatrommeltje van granietknikker en basaltknollen die met versteend zand en slijk samengelijmd werden. Hun ontstaanswijze hebben ze dan wel weer gemeenschappelijk. Maak een lasagne uit verschillende aardlagen, druk dat boeltje goed samen zodat de laagjes geplooid, verschoven en vooral opgestuwd worden. Zorg ervoor dat er twee schelletjes hun kopje boven het oppervlak uitsteken. Laat hierop gedurende honderd miljoen jaar een laagje zeewater liggen. Verwijder de zee en laat uitdrogen tot een woestijn. Geef weer en wind de tijd om de twee uitstekende laagtopjes te laten eroderen en ziedaar Uluru & Kata Tjuta zijn geboren. Rond enkele rotsbollen volgden we de Valley of the winds-loop. Een lusvormige wandeling van een kleine acht kilometer. Deze tocht bracht weer eens vele oohs en aahs in ons naar boven toen we tussen de hoofden door moesten wandelen en je links & rechts op de metershoge wanden van de rotsen uitkeek. Voor ons had deze wandeling gerust dubbel zo lang mogen zijn en nog veel dieper tussen de knobbels door mogen lopen. Maar ja, ’t is en blijft Aboriginalgebied en dus moeten we ons schikken naar wat zij bereid zijn om van hun heilig land open te willen stellen. Daarom bezochten we ook nog eens de Walpa Gorge. Deze kloof drong ook diep door tussen twee rosse steenkoppen en leverde weerom enkele prachtige fotoplaatjes op. We eindigden onze dag op de Dune Viewing area waar je op de top van een roodzandige duin een mooi overzichtsbeeld had van de Olgas zoals deze rode steenbellen ook genoemd worden. Vele namen dus voor een inselgebergte waarvan we de termieten errond verdenken dat ze er hun nesten naar moduleerden. Gelijk hebben ze die beesten want dit wordt door de schoonheid ervan meer dan gerechtvaardigd.

Na een nachtje freecampen bij een kampvuurtje met de Melkweg als decor en het gehuil van een roedel dingo’s als achtergrondmuziek reden we vanmorgen door naar Kings Canyon. Op de baan kwamen we twee verwilderde dromedarissen tegen die gezellig langs de kant van de weg stonden te grazen. Deze dieren werden in de 19^e eeuw naar Australië gebracht als ideaal transportmiddel om er de Outback verder mee te verkennen. Wat volgde was het klassieke verhaal van enkele ontsnapte exemplaren en de rest laat zich wel raden. Vossen, herten, katten, wespen, honden, konijnen, bijen, ratten, muizen, fruitvliegjes… Allemaal Europese exoten die al dan niet bewust of onbewust door de kolonisten werden ingevoerd en die in meer of mindere mate het natuurlijke evenwicht van de endemische Australische fauna en flora kwamen of komen verstoren. Hoe ironisch is het dan niet dat wij hier al horden halsbandparkieten in hun natuurlijke omgeving hebben zien rondvliegen terwijl deze gezwinde fladderaars als Australische exoten onze Belgische bossen en parken onveilig maken. Een dierlijk koekje van eigen deeg dus! Nog een grappig staartje…Op onze free campground vonden we een massa opgedroogde kak die wondergoed als brandstof marcheerde. Na het zien van onze twee wandelende watertanks weten we nu ook waar deze ‘graskolen’ vandaan kwamen 😊. Enfin, terug naar Kings Canyon die gerust de keizer onder de kloven genoemd mag worden. Wondermooi! De uitzichten die je er had waren zo surrealistisch, zo onaards. Met momenten dachten we zelfs dat we in een Star Wars filmdecor terechtgekomen waren! De bovenrand van de canyon wordt namelijk gevormd door een opeenvolging van trapsgewijze gelaagde steenkoepels. Geologisch voor ons heel vreemd en iets wat we tot nu toe nog nooit gezien hadden. Om niet nog eens de lasagnevergelijking te moeten maken gooien we het dit keer in de patisserie. Een tiramisu met een ferme gleuf in. Een opeenvolging van gemarmerde cupcakes. Enkele afgeronde stapels pannenkoeken met choco ertussen uit Pol, Pel & Pingo. Enfin, de schoonheid zat hem weer eens in de gelaagdheid van een opgestuwde zeebodem waarbij regen en wind door spleetvorming en afschuring de meest krankzinnige rotsformaties hadden geboetseerd. Wat de canyon echter nog mooier maakte waren nogmaals de kleuren die zich oogstrelend lieten combineren! Hoogtepunt van deze kleurenpracht was de doortocht van een zwerm fluogroene parkieten gecombineerd met het baksteenrood en het goudgeel van de ‘canyondomes’ en dit afgetopt met een staalblauwe hemel op de achtergrond. Bij het zien van dit ene beeld had Claude Monet zijn L’ impression soleil levant gegarandeerd overschilderd! Jammer dat die vogeltjes zo snel vlogen anders hadden we er heel onze smartphonebatterij op leeg gefotografeerd. Jawel, de afstanden hier in het zuiden van the Northern Territory mogen dan ook Star Warsiaans onaards zijn. De wonderlijke bezienswaardigheden ertussen maken het de gigaverplaatsingen meer dan waard!

Momenteel zijn we aangekomen in Alice Springs, het Ninevé van Australië als we sommigen mogen geloven. Dat deze stad met amper achtentwintigduizend inwoners zijn serieuze problemen heeft konden we wel zien aan de vele omheiningen en de security mensen die je bij de winkels ziet staan. Ook is het de eerste stad waar we zoveel politie aanwezig zagen. Onveilig hebben we er ons echter niet gevoeld. Feit is wel, en daar moeten we niet flauw over doen, dat er in deze stad een grote concentratie arme Aboriginals leeft die overal schijnbaar doelloos rondhangt of aan het bedelen is. Ook hun dweperij met de Amerikaanse Gangsta rapcultuur kun je maar beter een plaatsje geven om je wat meer op je gemak te voelen. Neen, van dat soort stoerdoenerij waren we niet echt onder de indruk. We zagen trouwens ook ‘gewone’ Aboriginals, en daar konden we alleen maar blij om zijn. Wat wel nog vannacht in ons hoofd bleef malen was de bizarre ontmoeting die we gisteren op de weg van Kings Canyon naar Alice hadden. Langs de kant van de weg zagen we namelijk een negenkoppige Aboriginalfamilie naast hun auto in de berm zitten waarbij twee mannen de voorbijrijdende automobilisten om hulp vroegen. Omdat er niemand stopte besloten wij dit wel te doen. Een van de mannen vertelde ons dat hun auto ‘out of petrol’ gevallen was en vroeg of we hen konden helpen. Met onze voorraad reservebenzine was dit voor ons geen probleem en dus kapten we heel onze jerrycan in hun auto leeg. Terwijl ik hun aftandse bak aan het vullen was vroegen de Aboriginalvrouwen nogal opdringerig aan Charlotte of ze geen water, lolly’s en fruit kon geven. Na hen alles gegeven te hebben wat ze vroegen wilden ze nog net -zei het met enige schroom- op de foto maar een mogelijke compensatie of een simpele ‘dankjewel’ kregen we niet…Toen we hen bij het volgende kruispunt aan de benzinepomp weer tegenkwamen leken ze ons zelfs niet meer te herkennen en probeerden ze ons op de koop toe nog een onwezenlijk duur ‘kunstwerkje’ aan te smeren. Je snapt dat dit gebeuren bij ons heel wat vragen opriep. Je zou dit vreemde gedrag gemakkelijk populistisch kunnen wegzetten als onbeschoft parasitisme. Anderzijds zou je dit voorval academisch antropologisch plat kunnen relativeren door allerhande socio-culturele vergoelijkingsargumenten aan te halen. De ongemakkelijke waarheid echter ligt volgens ons ergens in het midden en illustreert mooi welke slappe koord door de blanke Australiërs bewandeld moet worden om op een maatschappelijk correcte manier met de Aboriginalgemeenschap om te kunnen gaan en tegelijkertijd met hun eigen duistere verleden in het reine te komen. De vraag stelt zich echter bij beide groepen hoe lang het verleden kan en mag blijven doorwegen op het handelen in het heden. Ja, dit soort complexe gevoeligheden toont dat de weg nog héél lang is. Maar dat zijn alle wegen nu eenmaal in dit immense land. Het helpt gelukkig daarbij te weten dat uiteindelijk al die wegen ooit naar een bestemming leiden.

We have mates! En zeg niet welke. Op onze rondreis langs de prachtige nationale parken van the Northern Territory stonden we nu al vaker op een of andere campground en daarbij valt het op dat we telkens dezelfde mensen tegenkomen. Nu, ook in Walabyland is het ‘werkedag’ en dus zijn het vooral de gepensioneerden die hier op toer zijn. Geen verzuurde grijze Boomers echter! Neen, vrolijke en enthousiaste open-minded Kinderen van de Levensherfst. Allen heel goed geëquipeerd dat wel. Grote caravan of hyperefficiënte vouwwagens, aangedreven door een beest van een 4X4 en dit telkens met het onontbeerlijke hondje als gezelschapsdiertje. Hoe krachtig hun moderne huifkarren ook mogen zijn. Op de wegen verplaatsen ze zich in slakkenkracht in plaats van paardenkracht. Nu, waarom ook zouden ze zich haasten. Tijd is immers hun grootste rijkdom. Daarom is het heel mooi om te zien hoe deze mensen haast kinderlijk van hun eigen (ouderdoms)vrijheid en landnatuurschoon genieten. Knap ook dat deze Down Under Bastards nog heel gezwind hun lijf in een slaapzak geplooid krijgen en geen punt maken van het feit dat de douches op de campings niet altijd even warm zijn. Ook op de wandelingen door de parken zagen we ze nog -weliswaar ietsje trager- van de natuurpracht genieten. Leeftijd is dus geen reden om je oud te voelen en je daar naartoe te gedragen. Ja, dit is de manier waarop ook wij oud willen worden. In deze situatie op reis zijn met twee (surrogaat klein)kinderen helpt trouwens ook om sneller vriendjes van de 3^e leeftijd te maken. Onze boys kregen zodoende al vaker een chocolaatje of een snoepje toegestopt door hun vervanggrootouders 😊.

Marginaliteit betekent letterlijk ‘aan de rand’ maar in Australië ligt de rand jammer genoeg in het centrum. Vannacht deed de probleemstad Alice Springs haar naam dan toch alle eer aan. We kregen het ongewenste bezoek van een inbreker in ons busje. Geluk bij een ongeluk was dat Charlotte in haar bed een veel te spannend boek lag te lezen en zo de boef op heterdaad kon betrappen. Wat volgde was veel geroep en gebrul van ons alle vier en een semi-achtervolging van mezelf met als gevolg dat onze dief het hazen of beter kangoeroepad koos. Door onze snelle interventie was hij er enkel in geslaagd om de rugzak met het speelgoed van de kindjes mee naar buiten te grissen maar deze had hij bij zijn vlucht weer laten vallen. Niets kwijt dus, oef! Nu, de rest van de nacht hebben wij geen oog meer dicht gedaan en gewaakt zodat de kindjes weer verder konden slapen. Maakt dit voorval ons nu bang? Misschien een beetje maar wat het vooral met ons doet is dat het ons heel triest maakt. Dan komt een mens naar Australië met zijn uiterst giftige slangen, spinnen en andere prikduivels, zijn meedogenloos droge natuur, zijn krokodillen, zijn haaien…En dan moet een mens pas echt op zijn hoede zijn voor een wezen van zijn eigen soort! ’t Is misschien daarom dat we spreken van mensDOM en dierenRIJK. Soit, hier op onze eenzame free campsite in de West Macdonnell Ranges in de ‘wildernis’ voelen we ons al een heel stuk meer op ons gemak. En dan nemen we er de beesterij met veel plezier bij.

Gisteren bezochten we enkele highlights in de West Macs. Deze 160km uitgestrekte bergkam ten westen van Alice Springs was miljoenen jaren geleden een door verschillende sedimenten gelaagde ondiepe tropische zeebodem. Zo’n 400 miljoen jaar geleden begon het tektonische duw en trekwerk waardoor een gebergte gevormd werd met Himalaya-allures. Door weer en wind werden deze bergtoppen echter bijna volledig verkruimeld. Zo kwamen de verschillende geplooide (oudste) zeebodemlagen vrij te liggen. Enkele rivieren slaagden er daarna in om zich door dit restgebergte te wringen wat resulteerde in enkele spectaculaire canyons waar dit park zo bekend voor staat. Eerst bezochten we Simpsons Gap. Een van de grootste kloven in het park waarvan de onderste laag gesteente 800 miljoen jaar oud bleek te zijn! Waauw zei de geoloog in ons 😊. Hierna deden we de korte Dolomite Walk nabij de Ellery Creek Big Hole. Ook weer zo’n gat in het gebergte waar (ijsberen) zich in de bijhorende kreek aan een plonsje konden wagen. Vandaag beleefden we echter ons MacDonnellhoogtepunt tijdens de Pound Walk aan de Ormiston Gorge. We voelden ons als in de filmscene waarbij Frodo & Sam er net in geslaagd waren om de komvormige bergketenmuur rond Mordor te beklimmen en dit rijk van het Kwade voor zich uit zagen liggen. Ook wij kwamen in zo’n kaal, zwartgeblakerd en rotsige keteldal terecht. Enkel de toren met het dreigende oog van Sauron ontbrak nog en ook de vele vieze orken moesten we er zelf bij fantaseren. Geen Uruk Hais dus maar wel duizenden smerige kleine vliegjes die maar niet van ons lijf af te slaan waren. Bweu, om zot van te worden! Na in dit dodenland gegeten te hebben ging de trail verder door een geheel ander decor. Het laatste stuk van de wandeling liep tussen de Ormiston kloof waarbij we weer mooi de verschillende trapvormige steenlagen met hun verschillende kleuren konden zien liggen. Supermooi. Als kers op de staptaart moesten we nog door het water van de Ormiston waden om deze prachtige lusvormige hike af te ronden. Kortom een geslaagde afsluiter voor ons bezoek aan de MacDonnell Ranges. Morgen gaan we terug naar Alice Springs om ons busje nog een nachtje aan de elektriciteitsbaxter te leggen. Daar sluiten we ons bezoek aan de door de regenval van de afgelopen weken uitzonderlijk groene in plaats van rode Nationale Parken van The Northern Territory af om aan deel II van onze roadmovie te beginnen. Deze parken waren zeker het bezoek meer dan waard maar toch denken we dat de Australiërs nog te bescheiden zijn in de exploitatie van hun natuurschoon. Als je weet dat de West Macs bijvoorbeeld alleen al qua oppervlakte vier keer zo groot zijn als onze Ardennen en er hooguit 10 middelgrote trails en slechts een zestal kampeerplaatsen zijn dan snap je wel dat er nog heel veel opportuniteiten zijn. Persoonlijk denken we dat ze in hun parken een veelvoud aan schitterende (iets langere) (dag)wandelingen zouden kunnen uitstippelen. Hiermee zeggen we zeker niet dat ze daarbij hun prachtige natuur om zeep moeten helpen. We zijn er dan ook zeker van dat er in het doordachte ecotoerisme nog een héél groot groeipotentieel zit. Misschien iets om ook de Aboriginalgemeenschap (nog meer) mee in te betrekken. Natuur is immers het pad dat ze al eeuwen bewandelen en dus waarschijnlijk ook de beste economische weg om uit de marginaliteit te geraken.