Reisverhaal «Van Darwin tot Cairns»

My First Trip... | Australië | 0 Reacties 11 Juni 2023 - Laatste Aanpassing 11 Juni 2023

Als Australië een blad papier was en ons busje een schaar dan hebben we het land gisteren in twee min of meer gelijke stukken gesneden. Waar we in de meest zuidelijke stad Melbourne vertrokken, zijn we nu in de meest noordelijke stad Darwin aangekomen. Drieduizendzevenhonderdzevenenvijftig kilometer volgens Google maps maar het zullen er vast nog heel wat meer geweest zijn door de vele ommetoertjes die we maakten. Vandaag brachten we een bezoekje aan een stukje van Darwin. Deze stad werd genoemd naar de grootste naturalist ooit die op zijn vijfjarige reis met de Beagle ook Australië verkende en er zijn Evolutieleerideeën alleen maar verder kon aanscherpen door de vreemdsoortige (buidel)dieren die hij op dit eiland aantrof. Vandaag zou deze Godfather van de biologie waarschijnlijk vooral trots zijn op de 'organische' stedenbouwkundige structuur van de stad, maar hij was dan ook geen urbanist. De stad is als een rommelige architecturale olievlek in een natuurkundig Wonderland. Tussen en rond de schijnbaar willekeurig gelegde puzzelstukjes haven, woonwijken, wegen, vliegveld, industriegebieden, voorsteden, campings en shoppingcenters door wordt Darwin omringd met prachtige natuur. Deze stad ligt ten oosten van een gigantisch kluwen van verschillende rivierestuaria die in de Timorzee uitmonden. Langs deze kant van de stad strekken er zich dan ook eindeloze mangrovebossen uit. Een beschermd deel ervan plakt zelfs tegen de stad aan en kreeg de toepasselijke naam Charles Darwin NP. In en langs de voorsteden tref je dan weer wetlands, floodplains en savanne houtland aan. Binnen de stad zelf waar de plantsoendiensten de begroeiing van water voorzien, zie je tropische vegetatie floreren. Biodiversiteit rond de stad brengt natuurlijk wildlife in de stad. Op de noordoostelijke stranden kijkt men dan ook niet vreemd op als er weer eens een saltie ligt te zonnebaden. Ook op onze camping stonden we al oog in oog met een opossum, loopt er hier een soort junglekip rond en horen we 's avonds de vleerhonden van hun tap maken. Nu, ondanks de slordige knip & plak architectuur en de zéér geïsoleerde ligging van Darwin denken we toch dat het een aangename stad is om te wonen. Wij bezochten het Waterfront. In dit hippe stadsdeel heb je een ingedamd stukje strand waar je je tijdens het zwemmen geen zorgen hoefde te maken over krokodillen, haaien, stingers (dodelijk giftige kubuskwallen) en andere onderwatergriezels. Tof, tof en vooral dan toen onze jongens het opblaasbare hindernissenparcours op het water zagen drijven. Na al die duizenden stoffige kilometers waarbij waterpret synoniem stond voor zweten kon dit er natuurlijk wel eens vanaf. Enkel voor de leute en 't was leutig. Op dat vlak zijn we opportunisten en laat dat net één van de meest succesvolle strategieën zijn volgens het survival of the fittest-principe 😊 .

Over opportunisme gesproken, wij leven hier trouwens van de (pi)ratterij. Net als deze knaagdiertjes gaan wij op elke kampeerplaats in the campkitchen of het sanitair op zoek naar achtergebleven producten waarbij we ons als (zee)rovers wel eens op het randje van de legaliteit durven te begeven 😊 . Deels uit vrekkigheid, deels uit besparing maar hoofdzakelijk als sport. Darwin is voor onze soort een ideale habitat omdat het een stad is waar vele medekampeerders hun Australiëverhaal afsluiten en zodoende al hun resten achterlaten voor ze huiswaarts keren. Vandaag was een ware hoogdag voor ons. De Duitse overburen kwamen namelijk zelf hun weggeefspullen aanbieden. Feest in Rattenland! Dit alles klinkt misschien wat riolerig maar hé, 't heeft ook iets positiefs hoor. Wanneer ben jij het laatst zielsgelukkig geweest met een blik tonijn en drie rollen WC-papier?

Na nog een dagje plons, glij en zwempret in het Leanyer Recreation Waterpark in Darwin en een nachtje slapen op de dierenknuffelboerderij van een geschifte maar lieve Duitse dame en haar adoptiegezin reden we vandaag het Litchfield NP binnen. Dit park is qua vegetatie het kleine broertje van Kakadu NP wat zodoende een hele beschrijving van de verschillende biotopen uitspaart. Waar het droog is, savanne houtland met termietenheuvels, waar het water blijft staan, floodplains met paperbarktrees, waar het water stroomt, regenwoudstroken. Geologisch wordt dit eveneens een herhalingslesje want ook hier gaat het om een opgestuwd stuk zeebodem uit zandsteen dat een grofweg rechthoekig plateau gevormd heeft. De randen van deze stenen tafel werden in de loop der tijden uitgesleten door rivieren die er zich in de diepte storten. Dit park is dan ook vooral bekend omwille van zijn vele watervallen en zwempoelen. Dit laatste is geweldig want in deze hitte is elke plonspartij welkom. Aangezien er dus langs en rondom de waterstomen en poelen junglevegetatie groeit (die we hier wel kunnen bezoeken) lijkt het soms alsof je in een natuurlijk subtropisch zwemparadijs beland bent. Dit gevoel hadden we toch bij The Upper Cascades ( de Lower waren nog niet crocproof) waar het water zich trapsgewijs langs het schuingeduwde gladgeschuurde zandstenen tafelblad via poeltjes en stroomversnellinkjes naar beneden liet glijden. Een echte wildwaterbaan! Anders dan in Center Parcs echter zijn de krokodillen die je er ook hier weer bij moet nemen. Wat ons in Litchfield eveneens heel hard opviel was het gigantische contrast tussen een droog en een nat gebied. Tijdens onze wandeling naar de Tjaetaba Falls liepen we letterlijk op de grenslijn van een afgebrand stuk savanne en een aangrenzend stukje regenwoud. De ene kant zwart, bruin, dood en dor. De andere kant groen, sappig, levend en fris. Momenteel zijn we namelijk in het Yekke seizoen aanbeland volgens het kalendersysteem van de Aboriginals, en dus brandt men nu hele stukken savanne af. Overal zie je bijgevolg rookpluimen in en rondom het park opstijgen. Best wel vreemd om met de camper langs zo'n brandhaard te rijden maar kom, die mensen doen dit soort gecontroleerde branden al duizenden jaren. We hadden dan ook nooit het gevoel dat het letterlijk te heet onder onze voeten werd. Bij de Tolmer Falls zagen we nog hoe het water in de avondzon van de zandsteentafel via een uitgesleten canyon naar beneden kletterde met een spectaculaire waterval tot gevolg. Mooi! Vanavond slapen we aan de Wangi Falls. Zwemmen mag er nog steeds niet omwille van een vette saltie die er zich al sinds eind januari schuilhoudt en die tot nu toe uit de mazen van het rangersvangnet is kunnen blijven. Wat zich hier langs het water ook niet laat temmen zijn de miljoenen muggen die Charlotte en de boys hun pastamaaltijd volledig verpest of -voor de insecteneters onder ons- verrijkt hebben. Pastamuggenpesto, volgens fijnproever Flores heeft het een ietwat bittere nasmaak. Gevolg is wel dat de jongens en hun mama zich achter het muggengaas van ons busje verschanst hebben en ik hier in alle eenzaamheid onze kronieken neerschrijf omringt door een leger aan insecten die mij als maaltijd links laten liggen. Nu, ja... Niet in de smaak vallen bij een kriebelbeest met facetogen en zes poten is niet echt iets waar een mens ongelukkig van wordt hé.

Na een korte maar aangename wandeling rondom de Wangi Falls werd het weer een dagje openlucht Center Parcsen. Bij de Florence Fall waren het geen freshies en salties, maar Aussies die gezellig samen in het water lagen te drijven. Leuke boel daar in het golfslagbad van reallife Aqua Mundo. Enkel het olifantengetoeter om de golven aan te kondigen ontbrak nog 😊 . Na een eerste verfrissende duik in deze watervalpoel wandelden we in de richting van de Buley Rockhole om halverwege bij nog maar eens een natuurlijke wildwaterbaan te blijven hangen. Aaaah water kan zo heerlijk verfrissend zijn. Ons bezoek aan het Litchfieldpark sloten we af aan de Magnetic Termite Mounds. Op deze plek in het park kon je de bouwwerken van twee termietensoorten bewonderen. Het aanwezige infobord leerde ons dat deze termieten allesbehalve watjes zijn. Deze 5mm grote stekeblinde doorzichtige diertjes krijgen immers af te rekenen met helse leefomstandigheden. Enerzijds is er de moordende hitte en de bosbranden tijdens het Yekke, Wurrkeng & Kurrung seizoen. Anderzijds moeten deze diertjes zich ook beschermen tegen de overvloedige regenval met overstromingen tijdens het Kunumeleng, Kudjewk & Bangkerreng seizoen. Deze vijandige situatie vraagt om een architecturaal doordachte behuizing die eveneens plaats moet bieden aan zowat een miljoen minibewonertjes. Beide termietensoorten bouwen door het overstromingsgevaar in de hoogte. De kathedraaltermiet bouwt hierbij een sluiervormige modderheuvel tot wel zes meter hoog. Deze toren is bovendien voorzien van aircoluchtkokers om de temperatuur in het nest te regelen. Straf? Jazeker, maar de magneettermiet doet nog straffer. Als je immers kijkt naar een magneettermieten Carnac dan zie je dat al de dunne deurvormige nesten noord-zuid georiënteerd zijn. Omgekeerd dan bij ons komt de zon Down Under, namelijk nooit in het zuiden te staan, waardoor deze zijde van het smalle nest altijd in de schaduw ligt. Hierdoor weet ook deze termietensoort de temperatuur onder controle te krijgen. Ongelofelijk als je weet dat deze minibouwvakkertjes geen ogen hebben om de stand van de zon te bepalen. Maar hoe weten ze dan in welke richting ze hun flatgebouw moeten bouwen? Wel wonderbaarlijk maar deze diertjes zijn genetisch uitgerust met een inwendig kompas! Geweldig toch! Soit, onze missie in The Northern Territory is volbracht. Na een gezellige campingavond met lifemusic under the banyantree en finally a beeeeur rijden we morgen via The Stuart Highway One terug de Outback in om er de bocht richting oostkust te maken. Op naar de Pacific dus!

Nu we weerom het rijk van Monotonia zijn ingetrokken hebben we slechts enkele zaken te melden die ons gedurende de afgelopen weken waren opgevallen. We hebben volgers! 't Is te zeggen, wij zijn eerder de achtervolgers. Net zoals de rode dame in de Kiekeboestrips of Wally in zijn zoekboeken hebben wij ook een gezin die we op onze route telkens weer zien opduiken. Het begon allemaal bij een Roadhouseparking vlak voor Coober Pedy waar dit op teenslippers sloffende gezin voor het eerst onze aandacht trok. Een kleine week later zagen we de familie Regtop (4totheforce) terug op de camping in Yulara. De dag nadien kwamen we hen toevallig tegen bij Uluru. Daarna zagen we hen net voor ons uit wandelen aan de Olgas om hen enkele dagen later hetzelfde te zien doen in Kings Canyon. Na West Macdonnel verdwenen ze even van de radar maar een slordige duizend kilometer verder in het Kakadu NP kruisten we nogmaals elkaars pad. Een paar dagen later op de camping in Darwin was het weer van dattum. Toen we er aankwamen zagen we ze aan het zwembad vrolijk naar ons zwaaien. In deze noordelijkste stad waren we er allebei van overtuigd dat onze wegen nu definitief zouden scheiden. Zij zouden verder reizen naar de westkust en wij reden oostwaarts. Zodoende namen we plechtig afscheid van elkaar. Maar zie, het lot maakt soms hele gekke wallabysprongen. Gisteren reden we immers na ons bezoek aan Litchfield terug naar Katherine om er in ons huis van vertrouwen een hamburger te gaan eten en jawel, je raadte het al. De Regtops had net hetzelfde in gedachten! Grappig hé, dat je zelfs in een land zo groot als de helft Europa toch steeds weer dezelfde mensen tegen het lijf loopt. Een andere rode draad of nog preciezer communicatielijn in het Noordelijk Territorium is trouwens ons hamburgerhuis de Mc Donalds. Deze fastfoodketen is niet alleen een vredesinstituut en een eerder vermelde gezinshereniger. Ook als contacteiland met de beschaving speelt het een belangrijke rol. De Aussies waren in 1872 door het dolle heen toen hun Overland Telegraphe Line na twee jaar van noeste arbeid eindelijk af was. Deze paaldraad liep van Darwin, dwars door de Outback via verschillende tussenstations (die later uitgroeiden tot roadhousegehuchten) tot in Adelaide. Dankzij deze moderne technologie werd de communicatiesnelheid vanuit Londen van drie weken naar vierentwintig uur teruggebracht! Fantastisch, alleen lijkt het vandaag de dag alsof het in de noordelijke staat nog steeds bij die lijn is gebleven. Wifi is hier enkel een naam die men aan een hond geeft. No wifi is dan ook het meest gehoorde zinnetje als je op een camping naar verbinding vraagt. Enige uitzondering in deze deelstaat van isolement is dus de Mc Donalds. Enkel daar is de wifi uitstekend! "Burgers voor bereik" is daarom ons nieuwe credo geworden 😊 . Een andere constante doorheen onze reis zijn de honderden stukken roadkill die je overal langs de weg ziet liggen. Kangoeroes, wallaby's, slangen, runderen... niets is veilig voor de grootste predator van Australië die Road Train heet. Dit brandstof zuipende moorddier heeft hier zelfs een eigen wegbermecosysteem gecreëerd. Niet toevallig zie je dat de roofvogels nesten bouwen vlak naast de highway. Overal waar je namelijk kraaien of buizerds boven de baan ziet, weet je dat er weer een nieuw stukje overhoop gereden maaltijd op hen ligt te wachten. Behalve deze aaseters hebben trouwens ook de Aboriginals een bondgenoot ontdekt in het dieselbeest dat hen met zijn dodelijke knalwerk namelijk een jachtpartij uitspaart. Roadkill is dus Bushmeat! Wij 'de ratten' zijn opportunisten maar dit is zelfs voor ons next level. Alleen maar respect hiervoor 😊 .

04/05/23

Vandaag werd een (te) lange rijdag doorheen Wackoland waarbij de pub van Daly Waters op onze weg lag. Deze in 1930 opgerichte bar aka rariteitenkabinet aka rommelmuseum is een icoon in Australië en daarom een verplichte stopplaats voor iedereen die al reizend het land doorkruist. Een drukte van jewelste dus met een komen en gaan van vrolijke Travel Armyleden in hun reislegervoertuigenkonvooi. Mja, wij persoonlijk vonden het best wel charmant maar hadden het gevoel dat het door zijn succes ook wel een beetje 'circus' was. Gelukkig had dit reisheiligdom (eindelijk) nog eens een speelpleintje en daar hadden onze jongens duidelijk nood aan. De bh's, duizenden paspoortfoto's, vreemde munten & biljetten en alle andere brol die de bar versierden konden hen dan weer minder bekoren. Behalve de kamelenballen dan, want ook wij vonden dit een zéér origineel soort snoepgoed.

05/05/23

We hebben de bocht gemaakt. Bij Treeways draaiden we ons busje naar het oosten. Hierbij reden we dwars door the Barly Tablelands, een grasvlakte met een oppervlakte waar ons Belgenlandje een slordige negen keer in zou passen. Voor mensen met agorafobie moet dit de absolute hel zijn. Gras, gras....kilometers ver enkel en alleen maar....gras! Zover het oog reikt....gras! Een oceaan van gras. Enfin, er is volgens ons minder leegte tussen de elektronen en de kern van een atoom dan hier in het Toppunt van Nada. En toch vonden wij deze nihiliteit een aangename afwisseling na de kilometers eenzijdige bushvegetatie. Een eindeloos zicht, een prachtige wolkenhemel, een zee van wuivend geel en Le vent nous portera als achtergrondmuziek. Enfin, certainement pas de Noir Désir pour nous.

06/05/23

Julia heeft een leuke Creek en daarmee bedoelen we dat we hier een mooie plekje hebben bij het water op de free donation campsite van dit pittoreske cowboydorpje. We bevinden ons nog steeds in Grasland en daar hoort natuurlijk een flink deel van de Australische veestapel bij. Vandaar al dat cowboygedoe dus. Behalve een pareltje van een kampeerplek heeft Julia Creek ook een endemische buidelmuis. De Sminthopsis Douglasi werd pas in 1931 voor het eerst gezien en in 1979 als een aparte uitgestorven diersoort geklasseerd. In 1992 kon men op aanwijzing van de plaatselijke bevolking echter nog een paar levende exemplaren vangen. Nu staat dit diertje vermeld op de IUCN rode lijst van extreem bedreigde diersoorten. Om de soort van uitsterven te vrijwaren houdt men enkele muizen in gevangenschap in het infocenter van de stad waar je het voederen van deze knagertjes kunt gaan bezichtigen. Grappig aan de Julia Creek Dunnart is dat het diertje zich schuilhoudt tussen de diepe groeven die in het grasland opduiken wanneer de zompige grond na hevige regen weer snel opdroogt. Voilà, zo zie je maar dat een mens in alle banaliteit van de weidste wijde weide van dit land toch nog enkele boeiende zaken op zijn pad kan tegenkomen. Vanmorgen vertrokken we uit Camooweal weer de Australische prairie in. Algauw echter rond de mijnstad Mount Isa werd het landschap heuvelachtiger, rotsiger, struikachtiger en qua uitzicht 'mediterraner'. Jazeker, je moet er dan wel vaak kilometers op wachter maar 'in the end' heeft de Outback vele gezichten. Toen we in Isa geen bereik voor onze burger kregen, reden we verder tot Cloncurry. Ook hier werden we aangenaam verrast door wat dit Hol van Plutol ons te bieden had. Een heus mini waterparkje en dit volledig gratis en voor niets. Je snapt dat onze boys zich voelden als schipbreukelingen die plots land aan de horizon ontdekt hadden. Hun gejuich was waarschijnlijk tot op de maan te horen. Behalve een waterpretzone was er nog een klein speelpleintje. Flores toonde er met trots dat hij al helemaal alleen kan schommelen. Goed zo jongen, we zijn fier op jou! Jawel, banale doorreisdagen kunnen ook heerlijke bijzondere mijlpaalmomenten opleveren.

07/06/23

Hoe verder we naar het oosten rijden hoe meer we ons in de Far West wanen. Vandaag trokken we weer into the great wide open om verder door de 'Polders tot de tiende macht' te cruisen. Terug oneindig veel gras. En uitzichtloze wegen met elektriciteitspalen naast, die er zich uitstekend toe laten lenen om kinderen het vluchtpuntprincipe van perspectief me uit te leggen. Onze eerste stop was in Richmond. Dit stadje is bijzonder trots op zijn Kronosaurus die er zichzelf letterlijk onder de zoden te rusten had gelegd . Zo'n 98-112 miljoen jaar geleden immers tijdens het Krijt lag dit stadje niet in een grasoceaan maar aan de kustlijn van de ondiepe tropische Eromangazee. Daar had dit monster van elfduizend kilo, een kop van tweeëneenhalve meter groot en vlijmscherpe tanden van dertig centimeter lang zich net onder de waterlijn verschanst om een T-rex (die zich uit hoogmoed te dicht bij de oever had durven wagen) op te peuzelen. Waauw zo'n kanjer... of een leuk verhaaltje om hun dinovondst wat extra cachet te geven. Anyway, nog leuker werd het toen we via het Visitor Center een permit bemachtigden om op de 12km verder gelegen Fossil Hunting Site zelf naar zo'n beestenresten te mogen zoeken. Een Krono vonden we (natuurlijk) niet, maar na een uurtje onder een loden zon gezocht te hebben, hadden we toch enkele fraaie fossielen gevonden. Wijzelf waren ondertussen bijna gemummificeerd door de hitte, dus werd het tijd voor afkoeling. Op het waterpark hadden we gehoopt om een reuzenemmer-douche te krijgen uit de kop van een Kronosaurus, maar helaas. Ook dat exemplaar was blijkbaar uitgestorven, aangezien er geen druppel water meer uit zijn muil kwam. Pech gehad! Vooral omdat er stond dat het waterpark de volgende dag hersteld zou worden. Dan maar hoofd onder de kraan en weer ons busje in want we hadden nog een extra lange rijdag voor de boeg. De weg die we initieel van plan waren te nemen was namelijk deels 'unseald'. Europees vertalen we dit als 'onverhard'. In Public Toiletland is dit echter een eufemisme voor 'vol stenen, putten en bulten'. Zodoende rijden we nu eerst nog wat verder richting kust om daarna in Charters Towers de Great Inland Way noordwaarts te nemen tot in Cairns.

08/06/23

Gisteren net voor we ons op de cosy camping van Pentland nestelden verlieten we het Grote Gras maar daarmee niet Cowboy- en Cattleland. Ook waar we nu zijn, zie je overal runderen opduiken, al is het dan wel in de buchweides tussen de bomen. 't Zijn hoofdzakelijk van die zeboes. Met een hoog knuffelgehalte volgens Charlotte door hun hondjes-achtige oren. Behalve een winkelpauze in Charters Towers waar we Lucky Luke net niet tegen het lijf liepen, en enkele benzinestops langs de weg, werd het vandaag een ellenlange rijdag. We nemen momenteel de Great Inland Way. Deze weg is zo eenzaam dat je er je lagereschoolkind gerust met de auto om boodschappen kunt sturen. In de honderd kilometer tot aan het shoppingcenter en terug is de kans immers zéér klein dat hij of zij een tegenligger voorbijrijdt of het zou een ander kind moeten zijn met eenzelfde missie. Om in de 'wandering stock'-sfeer te blijven overnachten we op een free camping graslandje tussen de koeienvlaaien. Het geluk zat me want we hadden een rondreizend West-Australis gezin met kinderen als buren. Speelkameraadjes dus voor de jongens en dat hoefden we hen niet uit te leggen. Dat is dan weer het grote voordeel van als mens ook een beetje kuddedier te zijn 😊 .

09/06/23

Het land van Weetabix en Vegemite maakt (letterlijk wat zijn wegen betreft) soms vreemde kronkels. Waar we dagen na elkaar hetzelfde landschap moesten verdragen ging het vandaag opeens heel snel. Vanmorgen vertrokken we in Koebeestenland naar de Inner Hot Springs. Bij deze rivier, waar er weer eens warm water opborrelde, konden we enkele kurende grijze Cowboys and -girls spotten die het bouwen van dammen in hun pruttelkreek echter maar matig konden waarderen. Dus reden we naar het al groenere en Harry Potter-achtig klinkende Ravenshoe om er vruchteloos op zoek te gaan naar een vogelbekdier, maar er wel weer letterlijk bloedzuigers tegen het lijf liepen. Op de weg naar Atherton kwamen we plots in het 'Eifel gebergte meets de jungle' terecht. Dit klinkt waarschijnlijk even absurd als een pannenkoek met mosterd op, en toch was het zo. The Ahterton Tabellands werden namelijk gevormd door een oud vulkaanheuvelgebergte dat overgroeid was met een subtropisch (nevel)woud. Door de Kolonisten werden later hele stukken junglebos omgezet in vruchtbare veeweiden. De huidige afwisseling van (restjungle)bos met uitgestrekte groene velden waarin rode runderen grazen en dit in een glooiend landschap vol boerderijen oogt daarom zéér 'Duits-Ardeens'. Tijdens onze kronkelrit door dit vreemde maar gek genoeg dus ook vertrouwde landschap passeerden we nog langs de Mount Hypipamee Crater. In dit junglewoud kon je met wat geluk een kasuaris spotten. Dit te groot uitgevallen broussekieken zagen we helaas niet. Wat we wel zagen was een gigantische kokervormige granietput (grofweg 110m diep waarvan 70m opgevuld met water) die ontstaan was na een enorme vulkanische gasexplosie. Indrukwekkend! In hetzelfde park maakten we trouwens nog een korte wandeling langs een zwemwaterval en het moet gezegd dat het deugd deed om na al die rijdagen eindelijk nog eens de beentjes te kunnen strekken. Omdat onze eerste vogelbekdierwatch niets had opgeleverd, probeerden we het nog eens op de natuurboerderijcamping waar we zouden overnachten. Na een uurtje te hebben zitten staren in een troebelriviertje van dertien in een dozijn blijft PeRrrry das Vogelbektier voorlopig nog steeds de ei-leggende snavelotter die wij tot nu toe het meeste zagen. Wat we echter wel te zien kregen was een hele meute hongerige opossums en wallaby'tjes die elke avond in de campingkeuken hun aangeboden noten en besjesmaaltje kwamen ophalen. Tof, maar de platypusqueeste blijft natuurlijk onverminderd doorgaan!

10/06/23

Yupla, we hebben er weerom een stukje Terra Australis afgesneden of beter gezegd afgereden. Onze tocht van Darwin tot in Cairns zit erop! Na nog een laatste mislukte poging om die duivelse eendbever te spotten reden we door naar Lake Barrine om er de loop van het kratermeer te maken. Het werd een hele mooie wandeling en een ideale inleiding op de echte Wet Tropics waarin we nu terechtgekomen zijn. Een prachtig stukje junglewoud met spectaculaire wurgvijgen langs de waterkant. De scones die je er in het excentrieke oer Britse Teahouse kon eten lieten we wel links (toch een beetje Brits) liggen. En misschien maar best ook want wat volgde was nog een finale pittige rollercoasterrit tot aan de kust waarbij de scones gegarandeerd uit onze magen gekatapulteerd zouden zijn. Morgen verkennen we de stad, maar dat zal dan weer voor een volgend verslag zijn. Na al die weken offline zal dit stuk tekst al lang genoeg zijn hé 😊 .