Reisverhaal «Verliefd op The Grampians»

My First Trip... | Australië | 0 Reacties 30 April 2023 - Laatste Aanpassing 30 April 2023

Na een kleine tussenstop in Tower Hill, het oudste Nationaal Park van de staat Victoria gelegen op een ‘eiland’ in een kratermeer van een ‘dode’ vulkaan en tevens toevluchtsoord van menig koala, zijn we in de Grampians aangekomen. The GNP (Grampians National Park) is als een groene zee vol versteende golven die op het punt van breken staan. De golven zijn de zacht aanlopende zandkalksteenheuvels en -bergen die na hun top bereikt te hebben in een steile gelaagde rotswand terug aflopen en zo de typische ‘balkons’ vormen. Miljoenen jaren geleden namelijk werd de aanwezige versteende zand- en kalkstenen zeebodemlasagne door tektonische krachten gelijkmatig opgestuwd wat resulteerde in enkele parallelle golfvormige heuvel- en bergruggen. De groene kleur is dan weer het gevolg van de weelderige bosvegetatie die dit prachtige natuurpark rijk is. Ja, dit is werkelijk een van de mooiste spots die het ‘groene’ Australië te bieden heeft. Het wemelt er dan ook van typisch Australisch fauna. Allerhande papegaaiachtige vogels krassen, kwetteren en scharnierkraken in de bomen. Je valt hier haast letterlijk over de kangoeroes. Op de camping waar we momenteel zitten moeten we oppassen dat we die diertjes niet per ongeluk voor de voeten of beter springpoten lopen. En op elke picknickplaats tenslotte moet er wel een klein robbertje gevochten worden met al te vrijpostige emoes die zichzelf steevast ongevraagd uitnodigen om mee te eten! De natuurmens in ons voelt zich helemaal thuis in dit wildlifeparadijs! Een andere opmerkelijke aanwezige in dit park is de Kangoeroestaart of Blackboy. Dit is een zeer opvallende ‘grasboom’ die vaak een zwartgeblakerde stam heeft als gevolg van de vele bosbranden die dit gebied teisteren. Onze jongens zagen er echter de graspokémon Exeggutor in en gelijk hebben ze 😊. Over bosbranden gesproken, als je door dit park rijdt (weerom autoreclamewaardig) dan snap je wel waarom je hier overal maniakaal waarschuwingsborden in verband met brandveiligheid aantreft. Alle bomen zijn (door hun overvloedige harsproductie) levende luciferstokken. Zelfs met vochtig hout kun je hier in een mum van tijd een kampvuurtje stoken! Bovendien hebben deze bomen ook als eigenschap dat hun takken zeer snel afbreken (op elke camping staat in het reglement te lezen dat de eigenaars niet aansprakelijk gesteld kunnen worden voor schade door afgebroken takken). Hierdoor bestaat de onderlaag van the bush uit kurkdroog kreupelhout en dit op een bedje van stugge grassen. Voeg daar nog een strak windje aan toe met een beetje verzengende (zomer)hitte en je krijgt gegarandeerd ‘vuurwerk’. Nu, ondanks deze explosieve situatie zie je dat de natuur hier alweer een oplossing voor ontwikkeld heeft. Sommige planten (zoals de Exeggutor) lijken geen last te hebben van een geregelde vuurdouche. Anderen zoals de eucalyptus gaan als gevolg van een bosbrand zelfs net ontspruiten of hun vuurvaste zaden verspreiden! Spectaculair, maar wel jammer voor de mens en de slome koala’s die deze fire survivalskills niet hebben. Het moet dan ook vreemd zijn om in een land te leven waar het paradijs plotsklaps in de hel kan veranderen. Soit, blijkbaar zijn de locals het gewoon want ze zullen er hun heilige barbie zeker niet voor laten (behalve op Fire Ban Days dan). De eerste dag in het park beklommen we Mount Abrupt en die naam mag je heel letterlijk nemen. Deze golfberg begint zoals gezegd zacht glooiend om op de top ‘abrupt’ te eindigen in een rotsravijn. Vanop deze berg hadden we een prachtig uitzicht op de rest van de ‘Grampianszee’ en dus beslisten we surfersgewijs om nog een tweede golf te pakken onder de vorm van Signal Peak met weerom een machtig zicht op het park. Een geslaagde wandeldag dus die bovendien eindigde met een kampvuurtje op de free campground van Wannon Crossing midden in de vrije natuur met enkele nieuwsgierige kangoeroes die ons gezelschap hielden. Op dag twee brachten we eerst een bezoekje aan het Brambuk Visitor Center om daarna via een heerlijke krongkeliwonkelweg tot bij de Mackenzie Falls te rijden. Deze waterval valt trapsgewijs via een gelaagde zandkalksteenmuur naar beneden en zet zich daarna als rivier door een canyon verder. Langs de Mackenzieriver wandelden we nog tot aan de Fish falls. Een tweede watervallencomplex dat qua omvang niet moest onderdoen voor zijn voorganger. Leuk! Terug bij de picknicktafel aan de top van de waterval liepen de emo(e)ties hoog op toen zo’n plumeau op poten zich kwam stellen. Gelukkig voor ons won de instinctieve angst het van de goesting en droop het beestje na een tijdje af om met goede moed aan een ander tafeltje opnieuw te proberen. Jawel, de aanhouder wint! Na het eten reden we nog naar The Balconies. Een prachtig lookout point weerom op de top van een steengolf vanwaar we nogmaals een fabelachtig uitzicht hadden op de groene geowaves. Momenteel staan we met onze camper tussen een kudde kangoeroes op een kampeerplaats in Halls Gap. Deze schattige diertjes zijn in dit stadje zo’n beetje als konijnen bij ons. Bovendien zorgen ze er net als onze Nijntjes voor dat het gras superkort staat, maar wel met dat verschil dat je er hun veel grotere keutels bij moet nemen! Mochten emoes en kangoeroes trouwens stemrecht hebben dan hadden die beesten het hier voor het zeggen, voor zover dat zelfs nog niet het geval is…

28/04/23

Everywere you go, always take the weather with you. Maar vandaag hadden we het weer niet echt mee. Jammer want deze dag stond gepland als onze hikeday hier in the Grampians. De vriendelijke dame van het infocenter had ons nochtans verzekerd dat het ‘just a little drizzle’ zou zijn. Dan vragen wij ons nu wel af wat er hier gebeurt als ze ‘rainy weather’ aankondigt. Feit is dat we na tien minuten stappen al allemaal zeiknat waren. Zodoende hebben we de Venus Baths op onze weg naar The Pinnacle maar vluchtig en vanonder de douche kunnen bewonderen. Nu, ja dan hadden we vandaag tenminste geen bosbrand te vrezen. Julius Caesar and the Roman Empire couldn’t conquer the bleu sky. Geen idee wat de mannen van all time favourite Australian band Crowded House hiermee bedoelden maar zowaar de lucht klaarde na enige tijd toch wat op waardoor we onze wandeling onder iets gunstigere omstandigheden verder konden zetten. Gelukkig maar want nu achteraf kunnen we met stip zeggen dat dit één van de mooiste tochten was die we ooit maakten. Binnen het Shintoïsme zoekt men steeds naar een harmonisch evenwicht in de natuur waarbij de combinatie van steen, water en planten in balans moeten zijn. Als deze Japanse animisten naar hier zouden komen dan mochten ze wel om de twee meter een Torii poortje oprichten! Wat is de natuur hier prachtig! Langs onze route volgden we eerst de Stoney Creek stroomopwaarts die zich tussen de kalkzandsteenplaten en -blokken een weg naar het dal van Halls Gap baande. Overal waar je ook maar rond je keek kreeg je een beeld dat een fotootje waard was! Het water dat zich een weg had uitgesleten tussen de grijze, dan weer gele of roestbruine steenplaatlagen en dit aangevuld met de voor ons bizarre Australische plantengroei was een feest voor het natuurbewonderingsoog. En dan moest het meest spectaculaire nog komen. Na een korte pauze op de Wonderlandparking (die zijn naam niet gestolen had) liep de Pinnacleloop eerst verder door The Grand Canyon. Weerom een sprookjesachtige omgeving in de vorm van een uitgeschuurd ravijn. Het laatste stuk van deze kloof was echter afgesloten waardoor we over een reusachtige -door regen en wind- grillig uitgesleten steenplaat verder moesten wandelen. En baf, nogmaals was het visueel smullen geblazen waarbij we ons nietig klein voelden in The Silent Street. Een deel van het traject dat dwars door een grote spleet in de steenplaat liep. Ons einddoel The Pinnacle was dan weer een uitstekende overhangende rots op de top van een eerder omschreven Grampiangolf. Ironisch genoeg vonden we het uitzicht daar nog het minste van alles wat we op de weg er naartoe gezien hadden. Op de terugweg naar Halls Gap volgenden we nog even ‘de schuimkop’ van de berggolf en passeerden we als afsluiter nog enkele fraaie rotsformaties en uitzichtpunten. Een mooi dessert na een heerlijke wandelmaaltijd. De dag sloten we af met een worstenwrapfestijn op ons zelfgemaakte vuurtje op de Plantation free campground midden in het bos tussen de kangoeroes en de papegaaien. AAaah, mooier dan dit kan het leven toch niet zijn!?

29/04/23

Een open vraag aan alle relatietherapeuten die deze tekst toevallig zouden lezen. Kun je ook verliefd worden op een natuurgebied? Voor je nu denkt dat men ons beter collectief zou colloqueren vragen we je om de foto’s op de blog eens goed te bekijken. Misschien wordt dan wel duidelijk waarom wij met dat soort vragen in ons hoofd zitten. Vandaag reden we met een ferm geklutst ei in onze broek op een schuddewudde grind-en zandweggetje tot aan het Hollow Mt Carpark om vandaar uit twee zaken in The North Grampians te gaan bezoeken. Eerst deden we er het betere klim- en klauterwerk om de top van de Hollow Mountain te bereiken. Ook hier weer zandsteenlasagne met prachtig uitgesleten formaties in een overheerlijk bushdecor. Dit keer maakten we kennis met een Stompstaartskink. Een reptiel met een verdikte staart in de vorm van een dennenappel die als waterreservoir dient maar ook verdacht veel lijkt op de kop van het beest en zo ook als verdedigingstactiek fungeert om predatoren mee te verwarren. Niets is stommelings creatiever dan het biologische evolutieprincipe! Na op de top van het weerom schitterende uitzicht te hebben genoten maakten we nog een ommetje langs de Gulgurn Manja Shelter. Op deze overhellende zandsteenrots kon je eeuwenoude muurschilderingen bewonderen van de oorspronkelijke Aboriginalgemeenschap die hier in lang vervlogen (droom)tijden dit prachtige land domineerden. Over deze intrigerende native people hopen we dan ook nog heel wat te weten te komen gedurende het verdere verloop van onze reis. Nog een afsluitend vraagje aan die relatietherapeuten van in het begin. Kun je ook liefdesverdriet hebben omwille van een afgesloten ‘omgevingsrelatie’? Nogmaals, check de foto’s voor je oordeelt. Wij voelen ons echt triest, maar zijn evenzeer dankbaar dat we zo’n fantastische tijd in dit fenomenale park gehad hebben. A love that ends in bittersweet memories. En nu houden we onze mond voor jullie ons echt gek verklaren 😊.