Reisverhaal «Reisresumé Haybes»

My First Trip... | Frankrijk | 0 Reacties 26 Augustus 2023 - Laatste Aanpassing 05 September 2023

Met zicht op de Frans Ardense heuvels in Haybes blikken we nog even terug op onze grote zeven maanden rollercoasteren door Zuidoost/Midden-Azië en Australië. Thuiskomen voelt raar. Het is alsof je na een ontzettend lange tijd terug door een deur stapt en plots alles vergeten bent wat je aan de andere kant van diezelfde deur beleefd hebt. We blijven er echter rustig onder. ’t Komt wel terug. Verwerking heet dat. Een reisresumeetje kan hierbij helpen. Vandaar:

Als ware bofkonten startten we onze megatrip aan de veerdienst van Breskens. Daar trakteerde opa ons op een episch afscheid. Op Schiphol zaten we langer vast. We misten onze eerste aansluitingsvlucht. Hierdoor zagen we het wel regenen in de Koeweitse woestijn. Versuft door de reisvertraging liepen we rond in Bangkok. In ons hotelletje met de super geëngageerde jeugdige personeelsploeg in Siem Reap viel alles in de juiste plooi. Met Chuck tuktukten we door Ankor Wat. Saro toonde ons de eerste ‘couleur locale’ en schudde ons geweten wakker. Valerie was een lieve mijnrat. We mochten bootje varen naar Battambang. We maakten er kennis met de Britse Laureen en haar man. In Battambang bracht Pen ons in contact met het pijnlijke Cambodjaanse genocideverleden en leerden we rat eten. In Pnom Penh ging de gruwelgeschiedenisles verder. Aan de Kepse kust aten we de lekkerste krab. Koh Tonsai was een lazy strandeiland. Gerard onze huistokay. Overijverige selfmadeguide Sako schepte het eten in onze borden. Met de trein tuften we richting Sihanoukville en waanden er ons in Hong Kong. Chi Path bij mammie, pappie en Tokla was onze eerste zalige junglehomestay. Met de brommer door de brousse, een topmoment. Nog even in Pnom Penh flaneerden we langs de Mekong voor we richting Vietnam vertrokken. Het decadente Saigon (her)viel voor de wereldmarkt. De banh mi, een heerlijk broodje. Da Nang was een aangenaam Vietnamees strandpretpark. Hoi An een historische handelsstad in de regen. We fietsten er door het Vietnamese rijstpolderland. In het Keizerlijke Hué sprongen we met Angh en Pho op de moto. Deze kriskras regenroadtrip bracht ons langs de pijnlijke tour of duty naar de grotten van Phong Nha Ke Bang. Reisleidster Choclate en haar guidekleuterklas zullen ons nog lang bijblijven. Na een lange busrit dubbeltoe kwamen we aan in Hanoi. Ook daar hadden we een familiaal thuishotelletje gevonden. De jongens jogden er hun vijverrondjes en we liepen er Laureen and husband nogmaals tegen het lijf. Op de boot in Ha Long kregen we er een koppel Belgische vriendinnen bij, en wist herhalingsgids Peter onze lachspieren onbedoeld op gang te brengen. In Sa Pa hadden we het koud. Maar bij Mama Mu en haar gezin werden we uiterst warm verwelkomd. Walker werd onze minzame medemensjesspotter. Ook al deden we in haar primitieve huisje hoegenaamd niets. Haar authentieke gastvrijheid betekende voor ons alles. We kwamen nogmaals thuis in Hanoi. Samen met Michael bezochten we Ninh Bihn. Met het roeimadammeke wonnen we de bootrace. Daarna kwam Maleisisch Borneo. Via Rose en haar vriendin in Kota Kinabalu belandden we op Manutik &Sapi eiland en zagen we de Shy Mountain met zijn rafflesia. In Sukau leerde fanatieke natuurbeschermer en palmoliebestrijder Aji ons de Orang-Oetangs van dichtbij kennen. Gibonwetenschapper Denny leidde ons met academisch genoegen door de jungle van de ongerepte Danum Vally. In Lahad Datu kwamen we met de Bajau in contact. Op koraaleiland Maboel stond een (schaamte)muur. Johur Baru was eenzaamheid. Legoland een prettige maar zeiknatte enclave. In Kuala Lumpur kwamen oma, opa en Bud ons vergezellen. Chris gidste ons van Malaka over the Cameron Highlands tot Penang door het Maleisische vasteland. De Orang Asli’s bleven ons bij. Lankawi had de mooiste junglelodges. Bud, en Ompa keerden terug naar huis en wij vlogen ons Australië-avontuur tegemoet. In het herfstige Melbourne zaten we -Wich is nice- tot onze grote vreugde wat langer vast. Geelong werd onze organisatiestop. Langs de Great Ocean Road cruisden we verder. On the go leerden we de Aussies beter kennen. Convicts between the kangaroos. Bij manwijf Janet hadden we een scoutsnachtje. Bimbi was dan weer under the Koalas. Twaalf apostelen stonden te verweren in de woeste oceaan. Het charmante Port Fairy werd een mogelijke migratiespot, maar toen moesten we nog verliefd worden op the Grampians. Free camping a new way of living! Road Poetry en geflipte bezienswaardigheden hielden ons wakker. Port Augusta werd de deur naar the Outback. Cooper Pedy totpaal geschift! De Ragtops kruisten ons pad, en hielden hier niet meer mee op. Met Walter wasten we ons haar. Uluru was een boeiend maar tragisch verhaal. Kings Canyon een wondermooie spielerei van Moeder Natuur. Alice Springs toonde ons op een brutale manier de gesegregeerde Australische werkelijkheid. In de West MacDonnel Range vonden we troost in het prachtige landschap. Daarna begon onze rit naar ‘boven’. Met de Gray Nomads poolnoodleden we in the Bitter Springs. In Katherine was grunge still alive. Bij de Edith Falls werden we crockwise. Kakadu was het prachtige reservaat van water en vuur. Darwin voor de jongens een waterpretpark. Litchfield bleek dan weer een natuurlijk Center Parcs te zijn. Door het Grote Gras reisden we langs de muizen van Julia’s Creek en groeven er naar een Kronosaurus. Perry het vogelbekdier liet zich in de Atherton Tablelands nergens zien. Cairns had een hele leuke Esplanade. In The Wet Tropics zochten we ons suf naar een schele kasuaris. Op Magnetic Island waren we even aan de Middellandse zee. Airlie Beach had jeugdvibes. Cape Hilsborough was dan weer een bedenkelijke Kangarooshow. Agnes Water sinds 1770 beachfun. Hervey Bay a dreamstay. In Dickie Beach kuisten we ons busje uit. Brisbane gaf 11.910 km op de teller. Bali de verkeersgekke springplank naar Sulawesi. In Makassar maakten we kennis met Budi, de tofste mens van Zuidoost-Azië! Op Liukang aten we (puffer)fish. Na een bezoekje aan de drijvende huisjes op het Danau Tempe meer kwamen we aan in Rantepao Torajaland. De dood werd er een belangrijk deel van ons leven. Budiano bracht ons héél diep in de Torajaanse werkelijkheid. Aan het Poso meer ging onze gids naar 5^e versnelling: hanengevechten, Balinees trouwen, paling peuren, spookdier spotten, wildwaterzwemmen. Djàààà. En dan plots, het geluk van de eenvoud bij ons Wanagastgezin in Kasiala, een levensles. Togianer Poyalisa was zweten in het zand, visjes roosteren op het strand, koraaltjeskijken langs de rifrand. Luwuk een héél pijnlijk afscheid van een eiland en haar gids waarop we samen verliefd werden. Budiawesi we come back! Sri Lanka werd een moeizame start. Nalinda Bewear. Een vèèry lucky wildlifespotting in Wilpattu. De heilige tongtwisters van Anuradhapura. In Trincomalee konden we Sulawesi losser laten. Met de tuktuk reden we naar Sigirya. Vanaf Pidurangala keken we op de Leeuwenrots. Vanuit de jeep zagen we de olifanten in Minneriya. Sucheera bracht ons bij het socio-economische Sri Lankaanse zwarte gat. Pizza hutten en citylifespotten in Kandy. De tand bezorgde ons religieus kiespijn. Nuwara Eliya was thee en prei. Ella een Instagramspot. Goyambokka en Mirissa waren stranddagen. Weerom een leuke homestay in Galle, het Sluis van de tropen. In Negombo sloten we af waar we begonnen waren. Dubai, de fascinerende kunstmatige pronkmetropool in een marslandschap werd de afsluiter van onze reis.

’t Is een cliché zo hoog als een huis maar ze klopt als een bus (of sleepervan in Australië). Kinderen openen (soms letterlijk) deuren. Onze jongens zorgden er namelijk voor dat we door hun kinderlijke spontaniteit heel vaak de kans kregen om achter de toeristische façade te kunnen (binnen)kijken en daarbij veel dieper konden doordringen in het leven van de mensen die we op ons pad tegenkwamen. En laat het nu net die vele verschillende mensen zijn die we gedurende onze acht maanden reizen tegen het lijf liepen die deze trip haar verrijkende diepgang gaven. Al the world ‘s a stage. And all men and woman merley players. Wel, wat een wondermooi stuk hebben al deze boeiende, alledaagse, gewone medeaardbewoners ons dan niet gebracht. En wij waren de bevoordeelden die dit alles vanop de eerste rij mochten aanschouwen. Sartre zei dat de medemensen de hel vormen. Was hij echter met ons meegereisd dan had hij in hen ook de hemel terug kunnen vinden. Bedankt aan allen die dit fantastische avontuur hebben mee helpen opbouwen. Wij hoeven alvast geen celebrities om te bewonderen, voor ons waren jullie de grootste superhelden en dat in jullie meest banale dagdagelijkse wezen. Want los van de uiterlijke culturele verschillen hebben we vooral ontdekt hoe gelijkend we wel zijn. We eten, we spelen, we slapen, we delen…en als we lachen, dan wordt iedereen spontaan HAPPY (zoals Wouter Bode).

Het geheim van het leven,

de schoonheid en de kracht,

de vorm van de dingen,

hun kleur, hun licht, hun schaduwen,

Al datgene zagen wij.

Aanschouw het ook,

Zolang het leven duurt.

(naar Benji Davis The Storm Whale)