Reisverhaal «Van Kandy naar Ella»

My First Trip... | Sri Lanka | 0 Reacties 10 Augustus 2023 - Laatste Aanpassing 15 Augustus 2023

Aalscholvers, ijsvogels, eekhoorns, pelikanen, witte reigers, ooievaars, eenden, makaken, waterschildpadden, roerdompen, watervaranen, vleerhonden..Neen, niet weer één of ander natuurpark dat we bezochten. Enkel een opsomming van de dieren die we konden spotten op onze wandeling rond het Kandy Lake in de gelijknamige stad. Wildlife is feitelijk Citylife geworden. De spectaculairste en mooiste dierenfoto’s konden we deze reis vreemd genoeg in een stadsomgeving maken. Nu, Kandy is cool! En dat mag je letterlijk nemen. Met haar ligging op een kleine zeshonderd meter boven de zeespiegel is de temperatuur net dat ietsje lager waardoor het hier aangenaam toeven is. De vlakke droge savanneboslanden hebben plaats gemaakt voor groenere frissere bergjungle nevelwoudflora. Kandy wordt beschouwd als de culturele hoofdstad van Sri Lanka en dat laat zich duidelijk zien aan de trendy lifestyle van haar hippere inwoners. Ook de stad zelf, opgebouwd tegen de groene flanken van het centrale meer dat door reusachtige oude majestueuze mangobomen omzoomd wordt, oogt stijlvol. Enkele goed bewaard gebleven koloniale gebouwen plus een paar fraaie tempels, en dit aangevuld met een snuifje modernere architectuur geven Kandy dan ook dat beetje extra cachet. Dansvoorstellingen en andere culturele activiteiten vormen het DNA van de stad maar het hart is dan weer van religieuze aard. Kandy is namelijk ook de stad van de Sri Dalada Maligawa, de tempel met het gouden dak waarin de tand van de Boeddha bewaard wordt. Het verhaal rond dit opmerkelijke relikwie is zowat ‘Lord of the rings’ maar dan in ’t echt. Na de dood en crematie van de Boeddha kwam zijn linkerbovenhoektand in het bezit van koning Brahmadatte, die dit heilige relikwie begon te vereren. Tot hier toe nog niets aan de htand, tot echter plots het onzalige idee begon te rijpen dat de tandbezitter de ‘goddelijk’ uitverkoren heerser van het land werd. Je kunt de gevolgen van deze wansmakelijke gedachte al raden. Zoveel oorlogen en moorden later zal de tand door de listigheid van prinses Hemamala, die het kleinood in haar haren verstopte, op Sri Lanka sukkelen. Bij aankomst op het eiland zette de tand zijn conflictendomino echter onverminderd verder. Wanneer na de Ceylonese onafhankelijkheid de etnisch-nationalistische spanningen tussen boeddhistische Singalezen en hindoeïstische Tamils begonnen op te lopen zullen de boeddhisten weerom de tandeigenaarsgedachte gebruiken om hun landbezitrecht op te eisen. Hiermee werd mede het startschot gegeven van de Sri Lankaanse burgeroorlog die dertig jaar zal aanslepen en duizenden eilandbewoners het leven zal kosten. Cultureel-historisch gezien misschien de moeite waard om te gaan bekijken dus, maar wat ons betreft op religieus vlak een zwaktebod. Relikwieën vereren is naar onze mening even idioot als de puntzak opeten en de frietjes laten liggen. Lijkwaden, bloedvaten, tanden, gouden kalveren…Er hangt altijd wel een vies mercantiel (machts)geurtje aan waardoor de goedbedoelde pure geloofsgedachte vaak heel ver naar de achtergrond geduwd wordt. Wat zou de verlichte Indiaanse prins trouwens denken als hij al die bling bling verpakkingsdevotie te zien kreeg? Om nog maar te zwijgen over de liters bloed die zijn hoektandje reeds deed vloeien….Waarschijnlijk van verbazing of verbijstering met zijn mond vol tanden staan.

Soit, geef ons dan maar de Pizza Hut! Gek genoeg is deze keten -in tegenstelling tot onze hofhamburgerleverancier met grote M- razend populair op Sri Lanka. Be local, eat local en dat lieten we ons gisteren en vandaag geen twee keer zeggen. De panpizza’s en de thin crusts gingen dan ook vlot naar binnen. Wat we ook vlot konden verteren was de dansvoorstelling waar we vanavond naar gingen kijken. Tijdens de show kregen we een compilatie te zien van dansen uit het gehele land met de bijhorende kostuums en dit telkens begeleid door de opzwepende drums en de schelle slangenbezweerdersfluit. Afsluiten deed men dan weer met een ‘vuurwandeling’ over een hete kolenplaat. Kortom, een perfect gedoseerde mix van spektakel en verfijndheid waar onze jongens dol op waren! Dat Kandy synoniem staat voor cultuur is trouwens in vele zaken merkbaar. Elke ochtend werden we in ons hostal gewekt door oefenende muzikanten die zich aan het voorbereiden zijn op het Esala Perahera, het grote tien dagen durende paradefestival met als hoogtepunt de stoet waarin het gouden schrijn met de tand op de rug van een olifant door de straten wordt geleid onder begeleiding van honderden dansers, drummers en kleurrijk versierde en verlichte olifanten! Wij waren hier spijtig genoeg net ietsje te vroeg om deze festiviteiten mee te maken. Maar kom, als troostprijs kregen we in ons guesthouse elke dag een mini-stand up comedy showtje gepresenteerd door de grootvader des huizes. Humor als wapen tegen de verzuring van het naderende levenseinde. De lieve opa trad hiermee volledig in de voetsporen van Boeddha die aan de uitgang van zijn bestaan ook een goedlachs zelfrelativerend oudje geworden was. Ja, ja, en dat voor een (Islamitische) Tamil!

Vandaag werden we bij ons lichtelijk gedwongen bezoek aan de Herbal Garden nabij Kandy weer eens schaamteloos gebruikt als promomateriaal. Nu, spreek gerust van een Tupperware-event in een kruidentuinsetting want ook al moest je geen inkom betalen, toch was het natuurlijk de bedoeling dat je achteraf met allerhande spullen de deur uitging. Om te beginnen kregen we wat uitleg over de verschillende planten in de hof waarna we naar een openluchtkeukentje werden gebracht om er met de getoonde tuinkruiden een curry te helpen maken. Zoals reeds gezegd, werden we -hoe kan het ook anders- om de tuin geleid want diezelfde kruiden kon je nadien vanzelfsprekend in de shop aankopen. Maar kom, we moeten wel toegegeven dat de curry heerlijk smaakte en bovendien was het best wel eens leuk om te zien hoe men dit heerlijke gerecht klaarmaakte. Voor ons had het hier gerust mogen stoppen. Maar kijk, hoe vriendelijk Jan Sri Modaal Lankaan ook is, soms durft ie wel eens een tikkeltje -niet kwaad bedoeld- opdringerig te zijn. Zodoende zaten we voor we het goed en wel beseften na onze maaltijd in bloot bovenlijf te glimmen van de massage-olie die men met veel Ayurvedische overgave in ons vel probeerde te masseren. Gelukkig was de Tiktok promotiemaker toen al gestopt met filmen waardoor hij ons een virale ‘one minute of shame’ bespaarde. Na ons tuinbezoek without happy ending ging het er op de Bleu Field theeplantage een stuk gemoedelijker aan toe. Ceylon Thea wordt wereldwijd beschouwd als de beste thee die er bestaat en dus moesten wij koffiedrinkers van het eerste uur dit slappe Britse spul een eerlijke kans geven. Eerst kregen we een kleine rondleiding tussen de theevelden en daarna ook nog wat uitleg over de verwerking van de blaadjes in de bijhorende fabriek. We leerden dat er groene, zwarte en witte thee bestaat. Het kleurverschil tussen de eerste twee wordt bepaald door de fermentatieduur van het theeblaadje. Witte thee is dan weer afkomstig van de piepjonge nog lichtgroen en lancetvormige nieuwste blaadjes die aan de theestruik verschijnen. Tot hiertoe waren we enthousiast mee in het verhaal maar the proof of the pudding is still in the eating natuurlijk (of in dit geval the drinking). Na de les konden we dan ook een theetje slurpen en dit keer mochten we daarbij onze bovenkledij aanhouden. Conclusie? Het blijft slap spul of ’t is dat je er veel te veel suiker bijkapt maar dan kun je evengoed Cola drinken. Hoor hier een theebarbaar aan het woord maar houd er gerust een andere mening op na. Enfin, zo slap als de thee was zo straf was de omgeving waardoor we reden. We zijn weer wat hoger geklommen in de Sri Lankaanse bergen en dat liet zich duidelijk zien aan het landschap. Naald- en eucalyptusbomen verschenen op de stijle (rots)flanken van de bergkammen. Vaak ook zagen we hele hoge theeplantages die bijna tot aan de toppen reikten. Net als in de Maleisische Cameron Highlands zijn de koelere hoogten ook hier de plaats bij uitstek om aan (Europese) groententeelt te doen. Langs de weg naar Nuwara Eliya waar we zouden overnachten zagen we naast de theevelden dan ook overal moestuinterrassen met prei, ui, bieten, sla en kolen. Dit stadje wordt overigens Klein Engeland genoemd omwille van de vele Tudor villa’s die dateren uit de tijd dat Engelse en Schotse kolonisten met heimwee naar hun bewolkte koele regenachtige klimaat zich hier kwamen vestigen. Rondom onze homestay is het enkel de kilte en de lichte motregen echter die ons aan Groot-Brittannië doen denken. Voor de rest is alles hier 100% Sri Lankaans. Geen fish & chips op de kaart dus. Nee, vanavond aten we in een zuivere Ceylonese Gangstersnackbar met kottu, roti en rice & curry op het menu. Toen we de verbaasde uitbater -die waarschijnlijk nog nooit een Europeaan in zijn zaak gezien had- uitlegden dat we graag de ‘echte’ lokale keuken wilden leren kennen knikte hij instemmend en zei kort en bondig: “That’s wy you travel”. De nagel op de kop man! Je bent volledig mee in ons verhaal.

Ella is een café-en hostaldorpje waar de schijn uiterst schoon is om foto’s te maken waarmee je gegarandeerd je socials kunt pimpen. Of je daarmee de ziel van dit land in beeld zult brengen betwijfelen we echter sterk. Behalve hippe bars, hotels, winkeltjes en restaurantjes is het dorpje zelf niet veel soeps. Geen moestuinarbeiders of theeplukkers hier in het straatbeeld, enkel kelners, winkeliers, koks, DJ’s en barmannen. Dit neemt daarmee natuurlijk niet weg dat het best een gezellige plek is als uitvalbasis om de mooie omliggende omgeving te gaan verkennen. Wij vonden gelukkig (maar da’s persoonlijk) nog wat spek naar onze bek door het verblijf waarin we terechtkwamen. Geen trendy hostel met een hangmattenview en lounge music, wel een keurig verzorgd homestay villaatje van een kranig oud dametje, in een mooie rustige groene omgeving, waar de wereld van Facebook, Instagram, Snapchat of Tiktok nog totaal niet doorgedrongen waren. Yes we like, duimpje! 😊 #onhipiscool. Soit, nog een klein afsluitertje omdat we het zo onwijs grappig vonden vanavond. Toen we na het eten (in het Engels) de rekening vroegen wilde verontwaardigde Flores namelijk weten waarom we de ober zo schaamteloos ‘debiel’ noemden. Hahaha, heerlijk toch die kinderlijke spraakverwarring!

Vandaag konden we bij the little Adams Peak en de Nine Arches Bridge zien hoe het aanwezige publiek vooral zichzelf vrolijk in the picture aan het framen was. Wij vonden het uitzicht echter beter. Vooral dan op de Adams Peak waar we een 360° view hadden op de omliggende bergen. Over de negenbogenbrug was onze menig wat verdeelder. Ook hier vonden we het landschap best mooi maar de treinbrug zelf is niet veel spectaculairder dan deze die wij reeds in het voor ons veel nabijere Ardeense Herbeumont zagen. De charme van ons bezoek werd dan ook hoofdzakelijk bepaald door de hele meute in het wit geuniformeerde scholieren die er op daguitstap kwamen. Enfin, dit soort overgehypete spots doen natuurlijk de plaatselijke commercie draaien, en dat kunnen we alleen maar toejuichen. Dus beste vloggers, influencers en Tiktokkers, kom in jullie dwangmatige zoektocht naar die ene ultieme pic gerust nog gewaagdere (en gevaarlijkere) poses uittesten. Ook al donderen jullie massaal van de brug of komen jullie hierbij onder de wielen van de trein terecht, de plaatselijke kraamverkopers zullen er alleen maar wel bij varen.

Een Pakistaanse bergbeklimmer aan het begin van zijn leven wordt op vierhonderd meter van de top van de achtduizendzeshonderdelf meter hoge K2 koudweg door vijftig medeklimmers aan zijn lot overgelaten en sterft. Gevolg? Massale verontwaardiging op sociale media. Sommigen nuanceren en werpen op dat op zo’n plek iemand helpen extreem moeilijk en gevaarlijk is en bijgevolg alleen maar tot nog meer slachtoffers kan leiden. Ook dat is misschien waar. Tot hier het nieuws van de dag. Wij wandelden samen met honderden andere toeristen naar de top van de little Adams Peak en passeerden daarbij een bedelende vrouw. Deze dame stierf niet (direct) maar werd even koud aan haar lot overgelaten. Op een effen paadje op amper duizendvierhonderd meter honderd roepies uit je portefeuille halen houdt geen enkel risico in. En toch zou deze simpele daad van evenveel moed getuigd hebben als wanneer die vijftig klimmers hun ego’s opzij hadden geschoven om een medemens te redden. Dit gezegd zijnde: Onze jongens wilden als stoere boys al ‘zipline-end’ van de berg naar beneden komen. Na het zien van de bedelares echter veranderden ze hun plan en gaven ze de kabelbaancentjes aan haar. Stoerheid in stilte, en toch zoveel moediger!