Reisverhaal «Saigon - Ho Chi Minh City»

My First Trip... | Vietnam | 4 Reacties 13 Februari 2023 - Laatste Aanpassing 13 Februari 2023

09/02/23

Na een zeer lange busrit van het vrolijke kitscherige Cambodja zijn we midden in het spitsuur toegekomen in Ho Chi Minh. En dat het huisgaantijd was, dat hebben we geweten. Onze bus kwam stokvast te zitten nadat deze zowat omsingeld werd door een zwerm van honderden wriemelende bromfietsers. Ja, in dit 'communistische' land heerst nog steeds de mierennestmentaliteit. Maar dat is dan waarschijnlijk ook het enige wat ze hier van het rode gedachtengoed overgehouden hebben. Voor de rest kleurt deze (over)consumptiestad donkerblauw in zijn felle lichtreclames. Toen we na aankomst in ons guesthouse op Mc Donalds jacht (jazeker!) gingen wandelden we door Bui Vien. De cafébazen van de Overpoort zouden hier allen eens op studiereis moeten komen. We zagen namelijk tal van leuke ideetjes 😊 Check de foto's maar! Ooo, ironie van de geschiedenis. Ten tijde van de Franse overheersing droomde Oom Ho clandistien van een communistische puriteinse staat als reactie op de hoerige, ontspoorde decadentie van Saigon. Na de 9 jarige bloederige Frans-Vietnamese onafhankelijkheidsoorlog moeten onze zuiderburen het onderspit delven en kwam de droom van nonkel Ho reeds half in vervulling. Noord-Vietnam werd rood. Het zuiden (onder de 17^e breedtegraad) bleef onder Westerse invloed. Les Françaises n' étaient pas encore partis of daar stonden -in volle koude oorlogstijd- de Amerikanen al klaar om met groot machtsvertoon het Westerse zuiden tegen het communistische gevaar te beschermen. Al hun bommen en andere oorlogssmeerlapperij ten spijt, na 13 jaar uitzichtloos vechten werd de Bald Eagle door de rode junglemier pijnlijk voetje gelicht. Wat volgde was de vernederende val van Saigon en een periode waarin deze levendige bruisende stad tot in 1989 strak aan de ketting werd gelegd. Na de instorting van de Sovjetunie sloeg 'de partij' echter de Doi Moi (veranderen om te vernieuwen) richting in en vervelde het bestuur van communisme naar staatskapitalisme. Saigon (dat ondertussen Ho Chi Minh was gaan heten) kreeg langzaamaan weer wat ademruimte. Maar ja....geef je een fret een gaatje van vijf centimeter, hij wringt er gegarandeerd zijn hele lijf doorheen! We zijn vandaag een grote dertig jaar later en het hoerige, decadente, ontspoorde Saigon is helemaal terug van (even) weggeweest. We vragen ons nog steeds af wat idealist Ho ervan zou denken mocht hij weten dat er in de stad die naar hem genoemd werd schaars geklede lokvrouwen op harde techno beats in een zee van flashlights uitdagend met hun kont staan te zwaaien om de westerse toerist te verleiden tot een nog grotere bierconsumptie! Twee verschrikkelijke oorlogen met naar schattig 4 miljoen Vietnamese slachtoffers, een Saigonese heropvoedingsperiode met concentratiekampallures, een Zuid-Vietnamese bootvluchtelingendiaspora....Om weer helemaal bij 'start' te zijn. Alle wegen leiden in deze context weer naar het oude Saigon maar was het die vreselijke omweg wel waard?

10/02/23

Vandaag verkenden we Ho Chi Minh met stadsgids Charlotte 😊 . We startten onze tour met een koffie en een banh mi, een typisch belegd broodje dat je hier overal terug kunt vinden. Ho Chi Minh is verdeeld in 24 districten die gelegen zijn langs de oevers van de meanderende Saigon rivier. District 1 of het 'historische' Saigon is ondanks de verkeershectiek (12 miljoen inwoners - 10 miljoen bromfietsen!) toch een aangename plek om door te wandelen. Het heeft brede rechte lanen met mooie schaduwrijke bomenrijen en enkele aangename parken waarin je nog steeds de aanwezigheid van 95 jaar Frans koloniaal bewind kunt herkennen. In die zin oogt Ho Chi Minh in sommige delen een beetje als een (zuid) Franse stad. Ook de koloniale gebouwen die je er kunt zien zoals het stadhuis, het postgebouw en de kathedraal hebben duidelijk een Franse stempel. We begonnen onze wandeling in het Cong VienTao Dan park waar onze jongens zich nog eens goed konden uitleven op het leuke speelplein. Daarna kon het serieuzere werk beginnen met een bezoek aan het War Remnants Museum. Dit museum geheel gewijd aan het Vietnamese oorlogsverleden (Franse & Amerikaanse oorlog) komt binnen. In talloze vaak choquerende foto's (waaronder het iconische beeld van de verbrande Kim Puck, het napalmmeisje) en getuigenissen toont men er zonder enig taboe dat oorlog alleen maar verliezers kent. De Trotter waarschuwde ons dat het 'verhaal' nogal eenzijdig belicht wordt (baarlijke Amerikaanse duivels vs. volhardende strijdlustige Vietcong) maar wij hadden geenszins die indruk. Integendeel zelf. Ook Amerikaanse Vietnam veteranen krijgen er een stem als slachtoffers van een op hol geslagen oorlogsmachine. Zoals reeds gezegd, een bezoek aan dit museum blijft aan de ribben plakken. Flores was dan ook een beetje van zijn melk met enkel traantjes tot gevolg. Gelukkig hingen er op dat moment in de nagebouwde Zuid-Vietnamese strafkampcellen enkele slapende vleermuisjes om hem wat af te leiden. 't Waren dan wel geen vredesduifjes, troost brachten ze wel. Na het oorlogsmuseum passeerden we nog even langs het paleis van de Herinnering. Dit vroegere presidentiële verblijf was ooit de plek waar Zuid-Vietnam capituleerde en de Amerikaanse oorlog (of Vietnamese burgeroorlog zoals deze de dag van vandaag door de Vietnamezen genoemd wordt) officieel beëindigd werd. Ook liepen we nog even lans de Notre-Damekathedraal (in stellingen), het hoofdpostgebouw en het stadhuis om langs de Nguyen Hue (de 70m brede Champs-Elysées van Saigon) naar the Union Square Mall te gaan. Dit winkelcentrum is zo'n beetje het symbool van de gulzige, gretige, ontembare ondernemingszin en (ver)handelsdrang die de Zuid-Vietnamezen aan de dag leggen om al hun 'verloren jaren' niet snel genoeg in te kunnen halen. Als dit op en top Westerse consumptieparadijs deel uitmaakt van het socialistische volksrepublieksysteem dan vragen we ons af wat dit niet geweest zou zijn als het ongeremd ingebed was in het liberale kapitalistische vrijemarktmodel? Het nieuwe Sodom & Gomorra zeker? 😊 Soit, we keken als afsluiter van onze stadswandeltocht ( kleine 10km) nog even in de hoogte naar de Bitexcotoren maar pasten om er van het skyline-uitzicht op de stad te gaan genieten. Daarvoor was de toegangsprijs naar onze zin net niet meer 'volks' genoeg. Neen, dan lieten we ons nog liever even in 't zak zetten voor een paar schelletjes mango en enkele appels op de overdekte markt van Huynh Thuc Khang. Zo waren we tenminste zeker dat het geen witteboordcrimineel was die met onze centen ging gaan lopen. 😊

11/02/23

Vietnamezen zijn maniakaal nauwkeurige vakmensen. Het is fascinerend te zien met welke toewijding en precisie ze de tijd nemen om een banh mi broodje voor je klaar te maken. Vandaag ontdekten we dat diezelfde Viets met evenveel oog voor detail en vakmanschapsliefde in hun burgeroorlog allerhande boobytraps vervaardigden om de Amerikaanse GI's tot satévleesjes te spietsen. We bezochten vandaag de tunnels van Cu Chi. Een enorm netwerk van onderaardse gangen die eerst door de Vietminh en later (maar dan veel uitgebreider) door de Vietcong gebruikt werden om het de Fransen en de Amerikanen serieus lastig te maken. Een Amerikaans soldaat zei ooit dat elke private die het aandurfde om zich vijf meter diep in de 'groene hel' te wagen een medaille verdiende. Gelijk had hij! De verbetenheid en vindingrijkheid waarmee de taaie Vietcongstrijders (zowel mannen als vrouwen en zelfs kinderen) zich verzetten moet buitenaards geweest zijn! Gedurende twaalf jaar leefden deze krijgers als ratten onder de grond en dat in tunnels die nog geen 90cm hoog waren. Het hele onderaardse complex was 17km lang en bestond uit drie niveaus. Alles werd met de hand uitgegraven. Enkel een korte schoffel en een rieten schepmandje werden als werktuigen gebruikt. Er waren keukens, eetzalen, munitiedepots....In de werkkamers maakten mannen en vrouwen in stilte uit buitgemaakte niet ontplofte Amerikaanse munitie op een uiterst vernuftige wijze landmijn en vlijmscherpe ijzeren pinnen om allerhande valkuilen me van prikkers te voorzien. Junglewildjachttechnieken werden nu soldatenmoordwapens. Termietenhopen fungeerden als gecamoufleerde luchtverversingskokers. Koken (rijst en tapioca) gebeurde voor zonsopkomst en de schoorstenen werden zo gebouwd dat ze een heel eind verder dan de 'kookbunker' verdoken uit de grond kwamen. Bij een eventuele ontdekking en bombardering werd de vijand zo in de maling genomen! Behalve als woon, werk, -en schuilplaats werden deze vanaf de buitenwereld haast onzichtbare gangen vooral gebruikt om snelle maar zeer dodelijke hinderlaagaanvallen uit te kunnen voeren. Guerrilla in zijn meest efficiënte (of gruwelijke) vorm dus. Ontbladeringsmiddel, brandbommen, speurhonden, tanks, gifgas, Zuid-Vietnamese kanonnenvleessoldaatjes die door hun kleine gestalte niet vast kwamen te zitten in de nauwe gangen, een B52 bombardement van 24u waarbij 3600 bommen werden gedropt... Ondanks het feit dat de Amerikanen in hun frustratie al deze waanzinnige middelen inzetten om dit Vietcongbolwerk van de kaart te vegen kregen ze hun 'onzichtbare' vijand maar niet uitgeroeid. Straffer nog, zonder dat ze het ooit hebben geweten bouwden ze zelfs een militaire basis pal boven dit ondergrondse spinnenweb! Een sterk maar ook een heel droevig staaltje geschiedenis dat ondanks het bedenkelijke pretparkgehalte van dit openluchtmuseum heel concreet getoond werd. Als je door zo'n claustrofobische tunnel kruipt vanuit het oogpunt van een Vietcong of je wandelt in het dichtbegroeide junglebos vol boobytraps door de ogen van een GI. Je kunt je hun beide angsten levendig voorstellen. Dit was langs beide kanten pure horror! We vonden het dan ook een beetje wansmakelijk dat je in ditzelfde museum een schietstand (serieus) had waar je tegen een meerkost allerhande oorlogswapens kon uitproberen. Nu, de kogelgeluiden maakten de inleving wel wat makkelijker. Maar kijk, als je als toerist dan toch voor 'the full experience of warfare' wilt gaan dan stellen we het volgende voor: Elke liefhebber mag een X -aantal kogels met zijn favoriete wapen afvuren om er daarna nog eens eenzelfde aantal door de loop van datzelfde wapen te ontvangen... Benieuwd of deze attractie dan nog steeds zo populair zou zijn. Pfff, jammer dat sommige mensen -na het zien van dit alles- nog steeds niet lijken te beseffen dat een vuurwapen twee kanten heeft.

Morgen verlaten we Saigon alweer. Spijtig want we begonnen hier in het smalle steegje waar we verblijven net letterlijk en figuurlijk onze draai te vinden. Oscar zal dan wel zijn Tik Tok dansvriendinnen uit de Bui Vien missen, maar dit land heeft hoogstwaarschijnlijk nog veel meer fraais te bieden 😊 Op naar nieuwe horizonten in Da Nang, terwijl de reis wordt....vervolgd (dixit Pokémonvertelstem)